Mañana me voy
Queridos todos,
mijn laatste dag in Spanje is alweer een heel eind voorbij. Morgen om half drie hoop ik namelijk op het vliegtuig te stappen richting Nederland! Dit is dus het laatste verhaal wat ik in het zonnige, warme Villanueva de Perales op papier zet. Wel een heel raar idee, dat voor het meeste wat nu nog komt geldt dat het de laatste keer is dat ik het doe terwijl in Spanje woon! In eerste instantie dacht ik dat ik het hier niet echt zou missen, maar daar heb ik me toch in vergist! Het leven hier heeft iets wat je in ons vaderland niet terugvindt. Ik ga zeker terugkomen!
Gelukkig kan ik wel met een gerust hart vertrekken. Ana vertelde namelijk afgelopen zaterdag dat er een andere au pair zou komen om hen nog een maand te helpen. Zij was echt in een verschrikkelijk gezin terechtgekomen, in Málaga aan de zuidkust van Spanje. Die mensen hebben haar op gegeven moment letterlijk op straat gezet! Ze is ook Nederlands en Ana heeft haar gisteren opgehaald van het station. Een heel vreemde gewaarwording dat je opeens je moedertaal kunt spreken met iemand hier! Ana was wel heel blij met haar, want zij eet wel vis! Echt supergrappig hoe ze dat zo vertelde. Ze is van plan zodra ik weg ben voorlopig alleen nog maar vis te eten, zei ze. :p
Gisteravond en vandaag heb ik haar dus heel veel uitgelegd en een beetje ingewerkt. Het is voor Ana, Ricardo en de kinderen wel fijn dat er nu een beetje een vloeiende overgang is tussen mij en haar. Nu Pommelien (zo heet de nieuwe au pair) er is, merk ik dat mijn Spaans toch een stuk beter is dan ik dacht! Zij spreekt eigenlijk geen Spaans en begrijpt dus vrijwel niets van de verhalen van het gezin. Voor mij is het natuurlijk ook niet altijd meteen helder, maar over het algemeen kan ik ze best heel aardig volgen en spreek ik genoeg Spaans om aan de kinderen duidelijk te maken wat ik wel of juist niet van ze wil. Volgens mij zou ik nog veel meer bereiken als ik er gewoon op vertrouwde dat ik het kon. :p O, en nog iets wat Pommeliens komst me heeft geleerd: ik hou toch meer van die kids dan ik dacht. Ergens steekt het dat 'mijn' kindjes straks de hare zijn en dat ik ze nu zoveel mogelijk vast moet overdragen. Maar goed, ik heb er zelf voor gekozen en kijk er ook zeker naar uit lekker terug te gaan naar het land van regen en groen. :p
De laatste week heb ik echt genoten. Van de lieve dingetjes van de kinderen, van de verhalen van Ana en Ricardo, van het zonnige weer, van de bergen, van het Spaanse leven, van de vrijheid die ik hier heb, van Madrid, van alle gekkigheden die ik hier tegenkom (Ana die vlees in kleine stukjes knipt, met een schaar ja!). Sinds vorige week dinsdag hebben Ainhoa en Fabián zomervakantie, Irene is vrij sinds vorige week vrijdag. Dat betekende voor mij wat langer kunnen blijven liggen 's ochtends, maar ook langere dagen. Ik paste overdag op en moest 's avonds de kinderen in bad stoppen, begeleiden met eten en zo goed en kwaad als dat ging elk kind in zijn respectievelijke bedje stoppen (in mijn twee maanden hier ben ik de gekste combinaties tegengekomen, bijv. alle kinderen en Ana in het ouderlijk bed en Ricardo buiten op de schommelbank bij het zwembad :p). Woensdag vierde Ainhoa haar kinderfeestje met een stuk of 10 klasgenootjes en een aantal van de moeders. Toen heb ik eigenlijk non stop gewerkt van 10 uur 's ochtends tot 10 uur 's avonds. Echt superlief van Ana en Ricardo: ze waren zo blij met mijn hulp (mijn hoofdtaak was Irene in de smiezen houden) dat ze me 20 euro extra gaven als dank. :) Donderdagavond heb ik lekker een stuk gewandeld, met het zachte licht van de maan aan mijn linkerhand en de bergen met een rozige gloed van de ondergaande zon aan mijn rechterhand. Echt even vrede met de hele wereld op dat moment! :) Vervolgens schrok ik me op de terugweg natuurlijk lam van een van die Spaanse honden die vanachter een volledig begroeid hek opeens beginnen te blaffen om de nietsvermoedende passant een hartaanval te bezorgen. :p
Zaterdag ben ik met Anna voor de laatste keer naar Madrid geweest. We hebben gewinkeld bij Islazul, een enorm, supermodern winkelcomplex. Er was ook nog uitverkoop, dus ja, dan weet je het wel. Ik heb eindelijk een Primark van binnen gezien en finalmente liepen Anna en ik allebei beladen met tasjes terug naar de metro, om daarna vanzelfsprekend met 2 minuten de bus terug naar huis te missen! Ach ja, een bakje Ben&Jerry's Cookie Dough maakt heel veel goed. :p
Zondag was Ainhoa's officiële verjaardag. Paco, de goede vriend, was de dag ervoor jarig geweest. Dat moest natuurlijk gevierd worden! Ricardo en ik waren met de kinderen naar een grote markt in Sevilla la Nueva geweest waar ik helaas niet de kans kreeg om iets leuks van de vele mooie kleren, schoenen, tasjes en sieraden mee te nemen, maar zij wel om een assortiment fruit en wat cadeautjes in te slaan. Tja, en toen werd de finale van het EK nog glorieus gewonnen, onder luid geschreeuw en gestamp van de hele extended family hier. :p Ricardo zei me later dat ik nu altijd kon zeggen dat ik in Spanje woonde, toen hun voetbalteam voetbalgeschiedenis schreef. Dat is op zich best cool, toch?
Hè, wat zonde. Ik krijg net een berichtje van TravelActive dat ik geen certificaat krijg voor mijn tijd hier omdat ik twee weken eerder wegga dan gepland. Dat is wel echt balen zeg! Als ik dat had geweten had ik misschien toch nog mijn tijd afgemaakt. Best raar ook, want het is in goed overleg gegaan en de organisatie heeft verder niets te maken met mijn vertrekdatum. Nou ja, het zij zo. Morgen ben ik weer lekker thuis en dat is ook wat waard! :)
Vandaag staat me nog echte Spaanse tiramisu te wachten. Ana beweert betere tiramisu te maken dan dat in Italië gemaakt wordt en moest dat uiteraard bewijzen toen ik aangaf dat ik daar een tikkeltje sceptisch over was. Ik ben heel benieuwd! Verder ga ik mijn cadeautjes aan de kinderen geven en een ultieme poging doen de laatste spullen in mijn uitpuilende koffer te proppen. Het zal me lukken!
De kinderen zijn trouwens echt heel lief. Irene roept regelmatig dat ik niet weg mag, Fabian beaamt dat en Ainhoa is heel gehoorzaam, zegt constant 'gracias' en geeft me geregeld een knuffel. En dat terwijl het haar denk ik het langst koste me te accepteren. Jongens, ik ga straks nog huilen als ik wegga...
Misschien dat ik nog een laatste afsluitende blog schrijf als ik weer veilig in mijn hometown zit, maar anders: bedankt dat jullie meegelezen hebben en ga vooral eens op bezoek in Spanje! :D
Adiós y abrazos,
Mariëlle
San Juan
Er is alweer een enerverende week omgevlogen, dus tijd om mijn nieuwste avonturen weer aan het elektronische papier toe te vertrouwen!
Je zult het altijd zien: zodra je een keuze hebt gemaakt, lijkt het gras aan de overzijde opeens toch groener. Ik heb het nu over mijn beslissing om twee weken eerder terug te komen. Eergisteren heb ik namelijk mijn vliegticket voor 20 juli geannuleerd en een nieuw ticket geboekt voor woensdag de 4e. (ik heb het natuurlijk over figuurlijk gras, want hier in de wijde omgeving is groen gras verre van een pleonasme) Net nu dat allemaal geregeld is heb ik contact met een hele aardige andere au pair, de Poolse Anna, en lijkt het erop dat de kinderen me nu echt wel geaccepteerd hebben.
Afgelopen week was het een lichtelijk drama met de kinderen, dus het is maar goed dat ik nu pas mijn verhaal opschrijf. :p Irene had een stevige aanval van 'mamitis' (alleen mama is goed) en Fabián had geloof ik besloten nu maar eens de rol van lastpak te gaan spelen. Dat mondde uit in een bijzonder onplezante ervaring op donderdagavond. Fabián moest en zou zijn pyjama aantrekken, hoewel het pas half 6 was. Van mij moest hij zodoende gewone kleren aan. Daar begon het mee, en het eindigde met schreeuwen, gooien en slaan, en het ingrijpen van Ana en Ricardo. Gelukkig kalmeerde Fabián toen en ging het de rest van de avond wat beter. Vrijdagavond moest ik oppassen, omdat Ana en Ricardo samen uit eten gingen. Het eten was nogal rommelig, maar toen ik vervolgens La Increíble ¡pero cierto! historia de Caperucita Roja (Hoodwinked!)aanzette, ging het prima. Kinderen naar bed brengen blijft over het algemeen een lastig verhaal, maar zelfs dat verliep uiteindelijk redelijk gesmeerd.
Zaterdag moest ik vroeg op. Anna en ik zijn samen naar Madrid geweest om de Free Tour van New Europe te gaan doen. Echt aan te raden! Het is een gratis rondleiding van ongeveer 3 uur, langs alle bekende bezienswaardigheden. De gids was een leuke Madrileen die heel goed Engels sprak en een heleboel interessante, soms nogal gruwelijke, verhalen te vertellen had. Het was gruwelijk warm (bijna 40 graden) en ik ben dus ook heerlijk verbrand, maar het was echt gezellig! Anna en ik hebben voor de rondleiding eerst zelf nog wat rondgekeken (eerst op zoek naar een toilet, nog een hele opgaaf :p) en iets te eten gehaald bij een supermarkt. De eerste keer dat ik ooit een supermarkt in het centrum van een grote stad ben tegengekomen. Bij de rondleiding kregen we natuurlijk de Plaza Mayor (daar begon de tour) te zien, el Palacio Real, een stukje oude Moorse stadsmuur, een gigantische betonnen brug met een mooi verhaal erbij, en nog veel meer. Op de heenreis hadden we al een probleem met onze respectievelijke vervoersbewijzen (beiden deden het niet), en op de terugweg bleek mijn prachtige oranje Abono Joven nog altijd niet goed te werken, en ook Anna's kaartje niet geldig te zijn. Maar het kwam allemaal goed na wat hulp van een van de vele Spanjaarden die geen woord Engels spreken. :p Ik weet niet of ik het al eerder heb gezegd, maar het metrosysteem in Madrid is heel goed geregeld. De kaartjesmachines kunnen wonder boven wonder ook in het Engels worden ingesteld, er zijn veel haltes en alles wijst zich eigenlijk voor zich. Echt perfect! Eind van de middag waren we dan terug in Sevilla la Nueva. Vanzelfsprekend zou ik weer bijna 2 uur mogen wachten op mijn bus naar V.d.P., maar dat was gelukkig niet nodig, want Ana kon me ophalen. :) Eenmaal thuis ben ik eerst een beetje bijgekomen, waarna we gingen eten. Paco was er met zijn zus, een superaardige vrouw, die haar van mishandeling geredde hazewindhond had meegenomen. Ze wilde laten zien hoe mooi haar hond kon rennen, dus hebben we met de kinderen door de tuin lopen rennen, met de hond erachteraan. :p Het was een schitterende avond: helder, met fonkelende sterren en een stralende maan. Ik voelde me even heel gelukkig, leunend op de balustrade van het terras met een bakje ijs in mijn hand, kijkend naar die lucht. :) Ricardo vertelde dat het San Juan was, een feest voor de langste dag van het jaar. Vooral in het zuiden van Spanje springen ze dan over vuren. Paco was daar heel goed in, volgens zijn zus. Vervolgens won Spanje ook nog de voetbalwedstrijd tegen Frankrijk met 2-0. De avond kon niet meer stuk! Al brengt het Fabián wel in een lastig parket. Hij is namelijk groot fan van Christiano Ronaldo, die voor Portugal speelt. En ja, nu moeten Portugal en Spanje tegen elkaar. Dan zal hij de keuze moeten maken: Christiano o España, wreef zijn vader hem vanochtend onder de neus. :p
Vanochtend werd ik pas wakker om 11 uur na heerlijke dromen. Aan het ontbijt maakte Fabián mijn dag goed door als antwoord op de vraag wat hij dan wilde doen in de vakantie als hij niet mee wilde naar Stockholm, te antwoorden dat hij thuis wilde blijven 'con Mariëlle'. Ah... Gisteren was Irene ook al even een reden voor een grote glimlach door dolblij mijn naam te roepen toen ik terugkwam uit Madrid. En Ainhoa die me een knuffel kwam geven voor ik naar bed ging. Dan merk je toch dat kinderen gewoon ook de tijd nodig hebben om aan je te wennen. Ze worden echt niet opeens engeltjes, maar hierdoor kun je de vervelende gebeurtenissen wel een stuk beter hebben.
Komende week ga ik nog even flink genieten van mijn laatste volle week hier. Ik houd jullie op de hoogte! Ik zal ook een paar nieuwe foto's van Madrid toevoegen.
Un abrazo!
Mariëlle
Libertad, igualdad, fraternidad
Queridos todos,
en toen was het alweer 17 juni enanderhalve week geleden dat ik mijn vorige verhaal uploadde. Ik zit in shorts en hemdje op bed met een in een prachtig blaadjespatroon verbrande rug en schouders terwijl buiten de lucht helderblauw is, de zon vurig zijn stralen over het verdroogde landschap stuurt en de vogeltjes lustig fluiten. Het is moeilijk voor te stellendat bij jullie in Nederland gewaarschuwd wordt voor noodweer gedurende de ochtendspits op maandag. Hier heeft het nog nooit geregend en is de temperatuur overdag nooit lager dan op zijn minst 20 graden geweest. Eerlijk gezegd begin ik bijna te verlangen naar een paar lekker Hollandse dagen met grijze luchten, miezer en lage temperaturen. :p
Misschien dat een uitleg van de titel trouwens wel op zijn plaats is, bedenk ik nu. Jullie hebben vast geen moeite met het ontcijferen van de leus van de Franse revolutie (vrijheid, gelijkheid, broederschap in het Nederlands). Ik heb haar gekozen omdat ze me heel toepasselijk leek voor mijn weekend. Ana en Ricardo zijn namelijk met de kinderen naar Piedralaves sinds gistermiddag en komen pas ergens vandaag terug. Als ik ze een beetje ken waarschijnlijk pas later op de avond. Ik mocht zelf weten of ik mee wilde of niet en besloot het er even lekker van te nemen in alle rust en dus niet mee te gaan. Heerlijk, de stilte, de weldadige rust, die nu in het huis te vinden is! Hiermee heb ik dan de vrijheid verklaard. Voor gelijkheid zou ik een heel ingenieus verhaal moeten bedenken, dus die laat ik maar even voor wat zij is :p. Broederschap is weer gemakkelijker. Enkele dagen geleden stuurde Laura van de au pair-agency me de naam en het e-mailadres van een Pools meisje toe, dat sinds een week in Sevilla la Nueva, een naburig dorpje, woont. Ik heb haar gemaild en we hadden gisteravond hier thuis afgesproken. Na een nogal beschamend incident met sleutels die binnen lagen en een dichte deur, was het heel gezellig. Het was echt grappig om te merken hoeveel dingen je van elkaars verhalen herkent! Volgende week zaterdag gaan we misschien (alsnog) die gratis rondleiding in Madrid doen. :)
Als ik dan nu even de rest van mijn verhaal in chronologische volgorde vertel, is dat waarschijnlijk wel zo prettig voor jullie. Vorig weekend ben ik alleen naar Madrid geweest zaterdags. De reis was prima te doen. Behoorlijk wat wachten, omdat er maar weinig bussen rijden tussen V.d.P en S.l.N in het weekend, maar dat is prima te overleven met een boek erbij. Foto's van die dag heb ik een tijdje terug al ge-upload, dus jullie kunnen meegenieten van de schoonheid van bijvoorbeeld El Retiro. Dat park is echt wondermooi! Heel groot, met overal bloemen en bomen, smalle paadjes, brede lanen, standbeelden, fonteinen... De zondag heb ik lekker rustig aan gedaan. De broer van Ricardo en Paco en zijn dochters kwamen weer langs, dus volop gezelligheid en een heleboel eten.
De afgelopen week was Ainhoa op kamp van dinsdag tot vrijdag. Ik dacht dat het niet zoveel zou schelen, maar je merkt het heel duidelijk of je voor drie of voor twee kinderen moet zorgen! Ana compenseerde mijn verlichte last door me wat meer in het huishouden te laten helpen. Lekker uniformen staan strijken enzo :p. Nadat Irene ruim een week bijna constant 'tu no' (jij niet) tegen me riep, ben ik geloof ik weer enigszins in de gunst nadat ik donderdag met haar heb gezwommen. Dat was wel heel leuk! De kleine dictator bevool me het hele zwembad door, al giechelend, en wilde het liefst de hele avond in het water blijven. Gelukkig kwam haar grote idool Paco op gegeven moment langs, dat onthief me van mijn last :p.
Fabián is ook wat meer aan me gewend. Hij wil steeds armpjedrukken en zijn taikwondo technieken op me uit te proberen. Ik neem aan dat het zijn jongensachtige manier is om te laten zien dat hij me wel mag. :p
Van het thuisfront kreeg ik nog goed nieuws: mijn allerliefste broertje is (natuurlijk!) geslaagd voor de HAVO en een goede vriendin heeft ook haar diploma gehaald. Heel fijn dus! Nu ben ik aan het overwegen om misschien twee weken eerder naar huis te gaan (of althans een poging te doen), zodat ik naar de diploma-uitreiking begin juli kan komen. Ik geniet best wel en ik heb zeker geen spijt van mijn komst hier, maar ik kijk er toch ook wel weer naar uit om naar huis te gaan. Al kom ik zeker nog eens terug! Dan neem ik iemand, of meerdere iemanden, mee om Madrid te zien, en Piedralaves, en de prachtige steden Toledo, Ávila en Segovia, en nog veel meer.
Goed, dat was het wel weer voor nu!
Hasta la próxima vez!
Mariëlle
Op en neer
De afgelopen tijd is er een van pieken en dalen geweest.
Ik zal eerst al mijn gal spuwen, dan heb ik de rest van het blog om alle leuke, mooie en schattige dingen aan de man te brengen.
Vorige week doemde het Visprobleem op. Met hoofdletter ja. Al vanaf mijn besluit om naar Spanje te vertrekken vreesde ik het Spaanse voedsel. Zoals jullie vast weten is een van de hoofdbestanddelen van het nationale dieet vis. Nu zit ik nabij Madrid, dus heb ik het beter getroffen dan aan de zuidkust, maar ook in Madrid eet men heel regelmatig vis. Van tevoren aangegeven aan Ana en Ricardo dat ik 'not very fond of fish' ben. Dat hielp de eerste twee weken, maar toen kwamen toch echt de hele vissen (inclusief kop met ogen en vel en ingewanden en andere walgelijkheden) op tafel. Nou, Ricardo en Paco hebben zich rot gelachen om mijn vieze gezichten. Ana vond het Niet Leuk. Ook met hoofdletters. Uiteindelijk ontwikkelde dit zich in een nogal serieuze bekoeling (of liever be-ijzing) van de relatie tussen Ana en mij. De combinatie van dit, mijn heimwee naar Nederland, de pittige taak van het zorgen voor drie kinderen en het maar niet slagen van contact tussen mij en andere au pairs, maakten dat ik even met het idee speelde de handdoek maar in de ring te gooien. Dat was het moment waarop ik besloot Laura Martín van Servihogar, de au pair agency hier, een mailtje te sturen met de ontstane situatie. Ze reageerde heel prompt en eigenlijk kwam alles daarna goed.Ana had een gesprek met Laura, die mij weer belde en vertelde dat mijn gastgezin nog steeds heel tevreden was en dat we het wel zouden oplossen. Vervolgens kwam Ana die dag thuis met een paar zakken van McDonalds. Echt superlief! Ze had onthouden dat ik, toen we samen in Madrid waren mijn tweede weekend hier, half voor de grap tegen haar had gezegd dat McDonalds toch echt beter was dan broodjes inktvisring, de lokale delicatesse. Dus we aten samen een bakje patat, een Big Mac en een lekker ijsje weg op de veranda. Later die middag haalden we de kinderen van school en gingen we naar een vriendinnetje van Ainhoa, die ook een au pair heeft. Het ging om een Duits meisje dat hier al 10 maanden woont, Tina. Ze is wel aardig, maar jammer genoeg lijkt ze, net als de andere au pairs die ik heb proberen te bereiken, niet zo happig op contact. Ze heeft natuurlijk ook al een grote vriendenkring opgebouwd. Maar het was leuk om in ieder geval die middag even wat te kunnen kletsen met een andere au pair. :)
Het daaropvolgende weekend was een tikkeltje saai, gezien ik voornamelijk op mijn kamer zat. Zondagmiddag hebben we echter met het hele gezin Moulin Rouge gekeken, in het Spaans met Engelse ondertitels, en dat was gezellig!
Maandag kreeg ik van Ana te horen dat ik mijn transportkaart moest gaan ophalen in Sevilla la Nueva. Mijn hart zonk onmiddellijk in mijn schoenen. O help, in mijn eentje naar een winkel om naar iets te vragen, terwijl men geen Engels verstaat, en dan ook nog met de bus! Ik gilde duidelijk voor ik geknepen werd, want de bus bleek heel simpel nu ik al een kaartje had en in de winkel herkenden ze me meteen. Nu kan ik dus in de wijde omgeving met het hele Openbaar Vervoer reizen. Daar ga ik ook wel gebruik van maken, al is het alleen al om naar Sevilla la Nueva te gaan, naar de Mercadona (supermarkt) daar. Ze hebben namelijk verrukkelijk ijs: een leeggeschraapte vrucht die opgevuld is met ijs in de smaak van het betreffende fruit, bijvoorbeeld meloen of citroen. Degenen die mij kennen weten dat zo'n verleiding te groot voor me is :p.
Dit weekend is het mijn bedoeling om naar Madrid te gaan. De reis ernaartoe is inmiddels gelukkig geen obstakel meer. Alleen nog hopen dat ik toch nog een andere au pair mee krijg. Ach, en anders ga ik gewoon samen met mijn fotocamera genieten!
Maandag ben ik ook voor de eerste keer sinds ik hier ben in het zwembad gedoken, met ware heldenmoed. :p Het water is namelijk tamelijk koud. Toen ik er eenmaal door was, was het echt heerlijk! Dat ga ik zeker vaker doen! Het is ook nog eens goed voor de lijn en de conditie, nu hardlopen er niet echt in zit in de hitte hier.
Gisteren heb ik schandelijk genoeg eigenlijk de hele dag geslapen. Ik was erg moe door het zorgen voor de kinderen en het late slapengaan steeds, had geen wekker gezet en werd zodoende pas om 2 uur 's middags wakker! Nou ja, wel weer lekker bijgeslapen op die manier :p. Ook werd ik gisteren gebeld door Laura Martín. Ze vroeg zich af hoe het nu ging. Heel fijn dat de organisatie hier echt zijn best voor je doet en betrokken is! Toen ze hoorde dat ik nog wel een beetje een huismus ben, stelde ze voor om mijn e-mailadres door te geven aan een gezin in Madrid dat zijn au pair is kwijtgeraakt. De oudste dochter van dat gezin, die net als ik 19 is, wil graag het niveau van haar Engels verbeteren en wellicht dat we een wisselwerking kunnen ontwikkelen. Ik leer haar Engels, zij leert mij Spaans. Dat zou wel heel fijn zijn, sla ik een hele hoop vliegen in één klap! Toen de kinderen thuiskwamen heb ik met Ainhoa aan haar Engels gewerkt. Dat was echt heel leuk! Lesgeven is geloof ik wel waar mijn hart ligt. Het gaf toch een kick toen ze trots aan haar ouders ging vertellen dat ze de 'números ordinales' (rangtelwoorden) nu kende! :D
Vandaag ben ik begonnen met een nieuwe methode om mijn Spaans te verbeteren. Fabián heeft een heel mooi boek in zijn kast staan: Un cuento para cada dia (een sprookje voor elke dag). Daar staat voor elke dag van het jaar een (deel van een) sprookje in. Gisteren ben ik begonnen met het verhaaltje voor vijf juni. Het is alleen in het Spaans en ik moet het in het Engels vertellen. Dat was wel lastig, want dan moest ik in feite on the spot vertalen. Dat ging niet, dus zojuist heb ik het verhaaltje voor vandaag zitten vertalen. Heel leuk om te doen, dus zeker een nieuwe bezigheid voor me!
Nou, jullie zijn zo langzamerhand weer helemaal up-to-date, dus:
hasta luego!
Mariëlle
Dos semanas
Queridos todos,
al weer ruim twee weken woon ik in Spanje. Het leek me zo onderhand wel weer eens tijd jullie bij te praten over de afgelopen tijd.
Om maar te beginnen bij vorige week zaterdag. Zoals jullie je misschien herinneren zou ik Madrid gaan bekijken met een andere au pair. Nou, ik kan verheugd meedelen dat het Madrileense metrosysteem eenvoudig te doorgronden is en dat Spaanse mannen aardiger zijn dan Spaanse meisjes. Ik vrees alleen dat mijn kennis van Madrid die dag niet veel groter werd dan dat. Ana en ik hebben er ongeveer anderhalf uur over gedaan om het complex waar de gastfamilie van Alina woont te vinden. We waren dus een uur later dan was afgesproken. Op een vrij pijnlijke manier kwam ik vervolgens achter het falen van mijn mobiel, toen ik na twee smsjes geen reactie kreeg en uiteindelijk na drie kwartier in de wind en regen verkleumen voor het chique woonblok inclusief bewaking maar besloot terug te gaan naar Villanueva. Alleen naar de rondleiding gaan was helaas al geen optie meer, daar was het te laat voor. Dus ik ronddwalen door Madrid op zoek naar de metro. Toen uitvissen hoe het metrosysteem werkte, wat gelukkig meeviel. Ana en Ricardo hadden me uitgelegd bij welk station ik moest zijn voor de bus naar Sevilla la Nueva, de dichtsbijzijnde plaats waar een rechtstreekse bus van en naar Madrid rijdt. Anderhalf uur zitten wachten op de bus, omdat ik aan de verkeerde kant van de weg zat en de bus maar eens in het uur rijdt. Uiteindelijk vroeg ik om hulp aan een meisje van mijn leeftijd dat me vrij onaardig vertelde dat ze het niet wist (in het Spaans) nadat ik al eens was afgesnauwd door een buschauffeur, waarna een heel vriendelijke man van middelbare leeftijd (die ik niet had durven aanspreken; al die verhalen over Spaanse mannen, hè :p) me (in het Engels) vroeg of hij kon helpen. Hij linkte me aan een aardige oude man die met dezelfde bus als ik meemoest. Nou, bijna eind goed al goed. Ware het niet dat ik de bussen hier echt niet begrijp en mijn smsje aan Ricardo met de vraag met op te komen halen natuurlijk niet aankwam, dus dat ik naar Villanueva ben gelopen. Het zou vijf kilometer zijn. Nou, dat geloof ik niet hoor! Jongens, ik heb de blaren nog onder mijn voeten staan! Mijn zaterdag bestond dus uit het heen en terug naar Madrid reizen, tussen 9 uur 's ochtends en 6 uur 's avonds. Ja inderdaad. Au.
Ana en Ricardo waren superlief toen ik terug was en ze het verhaal hoorden. Allemaal gefoeter op die arme Alina. Ja, ze vonden het meisje al niet leuk overkomen! Echt zo'n ouderwetse Amerikaanse! :p
De dag erna heeft Ana me meegenomen om alsnog Madrid te bezichtigen. Dat was heel leuk en gezellig! We hebben het (enorme!) koninklijke paleis, net als elk paleis afgeleid van Versailles, bekeken, de beste tapasbar van Madrid aangedaan, de Calle en Plaza Mayor gezien (hoofstraat en -plein), prachtige handgeburduurde mantilla's en shawls gezien, broodjes inktvisring gegeten, een overdekte markt gezien (waar Ana's familie iets mee te maken had), wijn en een of ander supersterk Madrileens drankje gedronken (van Ricardo mocht Ana me echt niets meer te drinken geven :p) en het oude stadsplein gezien. Ana vertelde dat een van de gebouwen die eraan grenst vroeger de gevangenis was. In de toren werden aristocraten opgesloten die niet voor de koning wilde buigen. Ze nam me mee in een smal steegje ernaast waar een lage deur was in de toren. Wanneer een aristocraat daardoor naar buiten werd geleid, moest hij wel buigen en was alles weer goed!
De rest van de week verliep een beetje als gebruikelijk. De kinderen moesten gewoon naar school en Ricardo naar zijn werk. Ana, die ook studeert, was die week wat vaker thuis. Echt alleen ben ik overigens sowieso weinig, aangezien Ana en Ricardo een schoonmaakster hebben die elke dag in de week langskomt. Het is een vriendelijke Colombiaanse, Monica. Wel grappig hoe ze me in beeldentaal soms dingen probeert duidelijk te maken.
En toen kwam afgelopen weekend. Dat had twee kanten. Ik zal beginnen met de AAAHHH-DIT IS EEN RAMP, IK WIL NAAR HUIS-kant. Een familielid van Ana had haar bruiloft zaterdag in Piedralaves. Nu heeft Ana daar dus een tweede huis. Zodoende reisden we vrijdag af naar de bergen. Het huis was mooi, echt gigantisch groot, prachtig uitzicht aan alle kanten. Zaterdag begon rond een uur of half 10 de ellende. Om 12 uur begon de kerkdienst. In eerste instantie wilde ik mee, maar toen bedacht ik dat ik de natuur ook wel wilde zien en dat ik daar wellicht anders de kans niet meer toe kreeg. Dus ik ging niet mee. Nou, voordat de hele familie aangekleed en wel weg was, was het na twaalven. Ik had rust tot ongeveer half 3 en ben de bergen ingegaan. De natuur is echt verbluffend mooi! Ik heb veel foto's gemaakt en zal er hier ook een paar uploaden. Met moeite kreeg ik mezelf zo ver niet de verslavende neiging om echt helemaal naar de top te gaan te volgen, maar terug te gaan. (deze laatste drie zinnen vormen de hele WOW, HET IS HIER ZO MOOI!-kant) Ricardo kwam al snel de kinderen thuis afzetten, zodat hij en Ana rustig konden feestvieren. Het drama had zijn aanvang. Ainhoa en Fabian luisterden totaal niet, ik was het monster dat ze zo hard mogelijk moesten ontlopen en laten we zeggen dat de substantie poep een grotere rol speelde dan ik graag had gezien. Dolblij, kapotmoe en kwaad was ik toen Ana de kinderen kwam halen rond 8 uur. Ik ben nog even het dorp in geweest, heb lekker een filmpje gekeken en ben gaan slapen. Gisteren gingen we dan 's avonds om half 7 eindelijk terug. Heerlijk, weer internet, kunnen communiceren in het Nederlands! Eén ding is duidelijk: als ik dat niet had, trok ik het hier niet.
Hoewel de kinderen dus niet zo geweldig zijn, blijven Ana en Ricardo wel de beste gastouders die je je maar kunt wensen. Ik mocht niets doen gisteren na mijn zware zaterdag en de kinderen moesten hun excuses maken. Dat hielp de pijn verzachten.
Deze week ga ik maar kijken of ik iets kan ondernemen met de andere au pairs. Dat moet nu toch lukken! Naast Madrid, wil ik ook Navalcarnero gaan bekijken. Volgens Ana is dat een heel mooie Middeleeuwse stad met Romeinse ruïnes. Als ex-gymnasiaste en middeleeuwen-liefhebster klinkt dat natuurlijk als muziek in de oren! Nu nog hopen dat ik iemand meekrijg.
Goed, gezien dit al zo'n lang verhaal is geworden, zal ik de gekke weetjes over Spanje die ik aan het verzamelen ben bewaren voor een keer wanneer ik iets minder stof heb :p.
Bedankt voor het lezen allemaal!
Heel veel liefs uit Spanje,
Mariëlle
Qué quieres?
Queridos todos (beste allemaal),
het zinnetje in de titel behoorde al snel tot mijn tot nu toe opgepikte Spaanse vocabulaire. Irene, het jongste meisje, is namelijk een echte bengel en deinst er niet voor terug het hele arsenaal dat een 2-jarige ter beschikking heeft om haar zin te krijgen te gebruiken (denk aan oorverdovend krijsen, slaan, huilen, enz. enz.). Qué quieres (wat wil je?) en qué te pasa (wat is er aan de hand?) zijn de gewoonlijke reacties. Eerlijk is eerlijk, ze werken beter dan 'What's the matter?, What do you want?'. Maar inmiddels is het vast duidelijk dat ik met Irene het meest te stellen heb.
Er zijn nu drie werkdagen om. Maandag en woensdag moesten de kinderen naar school, op dinsdag waren ze vrij wegens een Madrileens feest. Hoewel het feest alleen gevierd wordt in Madrid zelf, gaan de scholen ervan uit dat alle ouders in Madrid werken en vrij zijn, dus dat de kinderen ook een dagje vrij verdienen. Ricardo moest echter gewoon werken en Ana moest naar hun tweede huis in de bergen (ze verhuren het in de vakantie, iemand interesse? :p). Zodoende heb ik de hele dag op het trio gepast. Respect voor alle ouders hoor! Het is tot nu toe heel leuk hier in Spanje en ik ga zeker genieten van de komende tijd, maar ik zal ook blij zijn als ik geen schreeuwende, schoppende kinderen meer in bad hoef te doen (Irene), kinderen van de rug van een ander hoef af te trekken met de woorden 'nee, dat is niet van jou' (Irene) en ze met moeite uit bed krijg gepeuterd (Ainhoa en Fabian). Mochten jullie hiervan het verkeerde beeld van Irene krijgen, ze is ook echt heel schattig. Geregeld komt ze naar me toe en moet ik mee om een verhaaltje 'voor te lezen', Lopita de schildpad te zien eten of haar door de lucht te slingeren. Als ze je aankijkt met die donkere ogen, haar hoofd een beetje schuin, dan ben je het feit dat ze zojuist de grond heeft bewaterd al snel weer vergeten. Gelukkig maar, dat is vast hoe ouders hun kinderen overleven! :p
Maar goed, een kort verslag van afgelopen dagen. Op schooldagen zoals maandag en woensdag sta ik op rond half acht en help ik Ricardo om de kinderen aan te kleden en van een ontbijt te voorzien (een paar cakjes en een beker melk meestal). Zodra ze naar school zijn ruim ik hun kamers op. Daarna ben ik vrij tot een uur of vijf. Als ze thuiskomen help ik ze omkleden en huiswerk maken (Ainhoa), speel ik met ze, doe ik ze in bad, en help ik Ana en Ricardo met de tafel dekken. Na het eten poetsen de kinderen hun tanden en gaan ze met pijn en moeite naar bed. Over het algemeen werk ik doordeweeks dus van 8:00 tot 9:00 en van 17:00 tot 22:00. Overdag leer ik dan Spaans, lees ik, surf ik over het internet, wandel ik een beetje door de buurt, kortom lummel ik rondom het huis.Als Ainhoa, Fabian en Irene geen school hebben help ik Ana en Ricardo de hele dag een beetje. Ik neem de kinderen mee naar het park, kijk televisie met ze (de arme kinders moeten het zo nu en dan voor mij stellen met hun programma in het Engels).
Afgelopen zondag heb ik ook contact met drie andere au pairs gezocht, twee Nederlandse en een Amerikaanse, en die waren allemaal enthousiast! Komende zaterdag ga ik met Alina, de Amerikaanse, Madrid bezichtigen door middel van een gratis rondleiding. Ik heb er echt zin in. :D Ana kan me wegbrengen, omdat Ainhoa ook naar Madrid moet. Ze is namelijk heel intelligent en volgt daarom een speciaal programma voor hoogbegaafde kinderen. Dan moet ik alleen nog uitvogelen hoe ik terugkom met het OV. Waarschijnlijk krijg ik volgende maand een pasje zodat ik onbeperkt hier in de omgeving met al het openbaar vervoer kan reizen. :) Dat is voor mij heel goedkoop (omdat ik een jongere ben) en Ana en Ricardo betalen het ook nog! Ricardo zei laatst dat dit wel een heel avontuur voor me moest zijn. Hij wist niet of hij zoiets zelf wel had aangedurfd ondanks zijn reislust. Vandaar dat ik het écht moest zeggen als ik iets nodig had of iets wilde vragen. Ana is al net zo bezorgd. Vanwege de voor mij rare eetroutine hier (een karig ontbijt, wat koekjes rond lunchtijd bij ons, een flinke maaltijd om drie uur, wat fruit rond vijf uur en dan een iets lichtere warme maaltijd rond negen uur) at ik namelijk om een uur negen wat cakjes en dan rond een uur of één weer, waarna ik dus pas rond negen uur 's avonds iets substantieels naar binnen kreeg. Goed voor de lijn, ik heb volgens de weegschaal hier al een paar kilo verloren, maar misschien iets minder gezond (al eet ik hier wel veel meer fruit en groente dan thuis, en minder chocola :p). Toen Ana erachter kwam, zei ze dan ook in rap Spaans dat ik morgen dit en dat echt moest eten, want anders zou ze me nog eens dood aantreffen in huis.
Nou, ik zie dat ik jullie alweer met een aardige lap tekst heb opgezadeld, dus ik zal de rest opsparen voor de volgende keer dat ik iets post. O, nog een ding: mocht je geïnteresseerd zijn, gisteren heb ik wat foto's geupload in het album 'Villanueva de Perales & omgeving'.
Bedankt nog voor jullie lieve reacties!
Adiós,
Mariëlle
De eerste dag
Hallo allemaal!
Nou, ik ben er! Alweer bijna 24 uur zelfs. Na wat ogenblikken in angst of mijn koffer wel achter me aan was gereisd, arriveerde ik in de aankomsthal. Ricardo (vader) stond er te wachten met Fabian (6) en Irene (2) en Irenes madrina (=peettante) Beatriz. Hij herkende me gelukkig onmiddellijk. In de auto kreeg ik een hele bak informatie over de omgeving over me heen. Eenmaal aanbeland aan Yolanda Palacios 23 wachtten nog veel meer mensen me op, waaronder Ana (moeder) en Ainhoa (8). Ainhoa kwam me meteen een bosje bloemen brengen en ze had samen met Beatriz een bord gemaakt met 'Welcome to our home Mariëlle, bienvenido a nuestra casa' erop. Echt lief! :) Ik moest nog wat mee-eten van de BBQ (ik heb geen hap vlees op :p) en kreeg een rondleiding beneden. Het huis van Ana en Ricardo is echt groot! Ik slaap in de kelder, daar heb ik ook een eigen badkamer, is het (enorme!) kantoor, een speelkamer, een rommelkamer en een waskamer. Geen hokjes, maar echt kamers! Omdat ik erg moe was sliep ik als een roos vannacht. Al verbaasde ik me er wel erg over dat alledrie de kinderen op mochten blijven tot na half 12! Dat schijnt normaal te zijn in het weekend. Doordeweeks is het 10 uur. Wat een verschil met Nederland!
Vanochtend hebben we van alles besproken over hoe het rooster eruit ziet. Een hele klus, gezien ik echt niet meer dan 2 of 3 woorden Spaans spreek (volgens de broer van Ricardo :p) en zij niet heel geweldig Engels. Vooral met de kinderen is dat echt lastig! Maar goed, gewoon hard aan de slag met Spaans leren (alweer volgens die broer kan ik het over een maand wel, gezien geen Spanjaard Engels kan; ben er niet zeker van of dat me geruststelt... :p). Hierna ging Ana studeren en kreeg ik nog een rondleiding door de rest van het huis en vervolgens door het dorpje. De kinderen hebben echt mooie kamers! Fabian heeft een echte piratenkamer bijvoorbeeld. Het zijn trouwens tot nu toe leuke kinderen. Irene is wel duidelijk de druktemaker. Zij is de 'commander', vertelde Ricardo. Fabian is een heel lief, rustig jongetje en Ainhoa is heel slim en wijs voor haar leeftijd. Ik ben borduurwerkjes voor hen allemaal aan het maken, van Winnie the Pooh met hun beginletter, en ze vond het heel mooi. Ze heeft geloof ik wel zes keer 'Que bonita' (of iets van dien aard, het betekent in elk geval 'wat mooi/leuk') gezegd. Het dorpje was schilderachtig. Allemaal van die typisch Spaanse huizen en in de verte natuur en bergen. We hebben lekker iets gedronken in een cafeetje. Thuis waren Paco, Beatriz en Laura weer op bezoek. Paco is Ricardo's beste vriend en Beatriz (de peettante) en Laura zijn zijn dochters. Paco maakte echte 'Spaanse' paella. Ze vertelden me namelijk dat elk gebied zijn eigen paella heeft en die het beste vindt. Sowieso zijn ze hier best regionaal gericht, valt me op. Hij en Ana ruzieden over wie de beste paella kon maken, en Ana zou de hare binnenkort ook wel maken. Dan kon ik een eerlijk oordeel vellen :p. O, en mama: in paella hoeft echt geen vis! In deze paella zat alleen geroosterde rijst, groente en kippenvleugeltjes. Is dat geen goed nieuws? :p
Nu is de siësta en vanavond rond 9 uur, half 10 eten we het avondeten. Pfoe, ik heb serieus geslapen net! De hitte en de constante nieuwe indrukken hier drukken hun stempel. Ik ben ook heel blij dat ik nu internet heb! Het is fijn om even Nederlands te kunnen spreken, want, geloof me, al dat Spaans proberen te volgen geeft je op gegeven moment hoofdpijn.
Morgen komt de eerste normale dag eraan. In het weekend ben ik 'vrij', doordeweeks is het de bedoeling dat ik in eerste instantie 's avonds voor de kinderen zorg. Ik ben heel benieuwd hoe dat morgen gaat en hou jullie op de hoogte!
Hasta luego,
Mariëlle
Welkom op mijn Reislog!
Hallo en welkom op mijn reislog!
Dit is de plaats waar ik de komende maanden mijn Spaanse avonturen uit de doeken zal doen! Als je dus op de hoogte wilt blijven van wat ik meemaak, dan moet je hier zijn. Ik ga mijn best doen regelmatig nieuwe verhalen en misschien ook wel foto's te posten.
Je kunt je e-mailadres in de rechter kolom achterlaten als je op de mailinglijst terecht wilt komen. Dan behoor je tot de VIP's die het onmiddellijk te weten komen als ik me houd aan mijn voornemen ;).
Dat waren de technische details, dan nu het verhaal.Om maar bij het begin te beginnen.
Nadat mijn huidige studie niet bleek te zijn wat ik ervan verwacht had en ik had besloten volgend jaar een nieuwe gooi te doen (het wordt hoogstwaarschijnlijk Engels, echt!...), bleek dat ik de hele zomer vrij had. En waarom dan niet doen waarvan ik altijd al had gezegd dat ik het wilde doen, namelijk een paar maanden naar het buitenland? Zo gedacht, zo gezegd, zo gedaan. Na wat zoeken vond ik het Zomer Programma Au Pair Spanje van Travel Active. Ideaal voor mij! Ik was wel vrij laat met aanmelden, dus haastje repje alle papieren rompslomp moeten doorploeteren, maar het is gelukt!
Ongeveer twee maanden na mijn wilde idee, hoop ik aanstaande zaterdag, 12 mei, al te gaan vertrekken! Het eerste gezin, uit een klein dorpje bij Madrid, was namelijk meteen raak. Ik ga passen op drie kinderen: Ainhoa van 8, Fabian van 6 en Irene van 2. Dat wordt wel een hele uitdaging denk ik, maar het zwembad in de tuin zal vast helpen :p. De taal zal ook nog even wennen zijn, gezien mijn zeer basale kennis van het Spaans voornamelijk voortkomt uit de Disneyserie Zorro en het Engels van de meeste zuiderlingen niet heel, ehm.., ontwikkeld is. Maar goed, daar ga ik voor. Om mezelf een flinke uitdaging te geven en een hele hoop te doen. :)
Wel vreemd dat ik vandaag voor het laatst in tijden door Leiden heb gelopen en mijn laatste college Wereldgodsdiensten heb gevolgd...
Maar goed, dit is onderhand genoeg informatie voor zo'n eerste verhaal. Daarbij mag ik wel gaan slapen zo langzamerhand, want er is nog zoveel te doen en zo weinig tijd! Nog niet eens begonnen met inpakken... ! :$
Hasta la vista!
