Queridos todos,

mijn laatste dag in Spanje is alweer een heel eind voorbij. Morgen om half drie hoop ik namelijk op het vliegtuig te stappen richting Nederland! Dit is dus het laatste verhaal wat ik in het zonnige, warme Villanueva de Perales op papier zet. Wel een heel raar idee, dat voor het meeste wat nu nog komt geldt dat het de laatste keer is dat ik het doe terwijl in Spanje woon! In eerste instantie dacht ik dat ik het hier niet echt zou missen, maar daar heb ik me toch in vergist! Het leven hier heeft iets wat je in ons vaderland niet terugvindt. Ik ga zeker terugkomen!

Gelukkig kan ik wel met een gerust hart vertrekken. Ana vertelde namelijk afgelopen zaterdag dat er een andere au pair zou komen om hen nog een maand te helpen. Zij was echt in een verschrikkelijk gezin terechtgekomen, in Málaga aan de zuidkust van Spanje. Die mensen hebben haar op gegeven moment letterlijk op straat gezet! Ze is ook Nederlands en Ana heeft haar gisteren opgehaald van het station. Een heel vreemde gewaarwording dat je opeens je moedertaal kunt spreken met iemand hier! Ana was wel heel blij met haar, want zij eet wel vis! Echt supergrappig hoe ze dat zo vertelde. Ze is van plan zodra ik weg ben voorlopig alleen nog maar vis te eten, zei ze. :p

Gisteravond en vandaag heb ik haar dus heel veel uitgelegd en een beetje ingewerkt. Het is voor Ana, Ricardo en de kinderen wel fijn dat er nu een beetje een vloeiende overgang is tussen mij en haar. Nu Pommelien (zo heet de nieuwe au pair) er is, merk ik dat mijn Spaans toch een stuk beter is dan ik dacht! Zij spreekt eigenlijk geen Spaans en begrijpt dus vrijwel niets van de verhalen van het gezin. Voor mij is het natuurlijk ook niet altijd meteen helder, maar over het algemeen kan ik ze best heel aardig volgen en spreek ik genoeg Spaans om aan de kinderen duidelijk te maken wat ik wel of juist niet van ze wil. Volgens mij zou ik nog veel meer bereiken als ik er gewoon op vertrouwde dat ik het kon. :p O, en nog iets wat Pommeliens komst me heeft geleerd: ik hou toch meer van die kids dan ik dacht. Ergens steekt het dat 'mijn' kindjes straks de hare zijn en dat ik ze nu zoveel mogelijk vast moet overdragen. Maar goed, ik heb er zelf voor gekozen en kijk er ook zeker naar uit lekker terug te gaan naar het land van regen en groen. :p

De laatste week heb ik echt genoten. Van de lieve dingetjes van de kinderen, van de verhalen van Ana en Ricardo, van het zonnige weer, van de bergen, van het Spaanse leven, van de vrijheid die ik hier heb, van Madrid, van alle gekkigheden die ik hier tegenkom (Ana die vlees in kleine stukjes knipt, met een schaar ja!). Sinds vorige week dinsdag hebben Ainhoa en Fabián zomervakantie, Irene is vrij sinds vorige week vrijdag. Dat betekende voor mij wat langer kunnen blijven liggen 's ochtends, maar ook langere dagen. Ik paste overdag op en moest 's avonds de kinderen in bad stoppen, begeleiden met eten en zo goed en kwaad als dat ging elk kind in zijn respectievelijke bedje stoppen (in mijn twee maanden hier ben ik de gekste combinaties tegengekomen, bijv. alle kinderen en Ana in het ouderlijk bed en Ricardo buiten op de schommelbank bij het zwembad :p). Woensdag vierde Ainhoa haar kinderfeestje met een stuk of 10 klasgenootjes en een aantal van de moeders. Toen heb ik eigenlijk non stop gewerkt van 10 uur 's ochtends tot 10 uur 's avonds. Echt superlief van Ana en Ricardo: ze waren zo blij met mijn hulp (mijn hoofdtaak was Irene in de smiezen houden) dat ze me 20 euro extra gaven als dank. :) Donderdagavond heb ik lekker een stuk gewandeld, met het zachte licht van de maan aan mijn linkerhand en de bergen met een rozige gloed van de ondergaande zon aan mijn rechterhand. Echt even vrede met de hele wereld op dat moment! :) Vervolgens schrok ik me op de terugweg natuurlijk lam van een van die Spaanse honden die vanachter een volledig begroeid hek opeens beginnen te blaffen om de nietsvermoedende passant een hartaanval te bezorgen. :p

Zaterdag ben ik met Anna voor de laatste keer naar Madrid geweest. We hebben gewinkeld bij Islazul, een enorm, supermodern winkelcomplex. Er was ook nog uitverkoop, dus ja, dan weet je het wel. Ik heb eindelijk een Primark van binnen gezien en finalmente liepen Anna en ik allebei beladen met tasjes terug naar de metro, om daarna vanzelfsprekend met 2 minuten de bus terug naar huis te missen! Ach ja, een bakje Ben&Jerry's Cookie Dough maakt heel veel goed. :p

Zondag was Ainhoa's officiële verjaardag. Paco, de goede vriend, was de dag ervoor jarig geweest. Dat moest natuurlijk gevierd worden! Ricardo en ik waren met de kinderen naar een grote markt in Sevilla la Nueva geweest waar ik helaas niet de kans kreeg om iets leuks van de vele mooie kleren, schoenen, tasjes en sieraden mee te nemen, maar zij wel om een assortiment fruit en wat cadeautjes in te slaan. Tja, en toen werd de finale van het EK nog glorieus gewonnen, onder luid geschreeuw en gestamp van de hele extended family hier. :p Ricardo zei me later dat ik nu altijd kon zeggen dat ik in Spanje woonde, toen hun voetbalteam voetbalgeschiedenis schreef. Dat is op zich best cool, toch?

Hè, wat zonde. Ik krijg net een berichtje van TravelActive dat ik geen certificaat krijg voor mijn tijd hier omdat ik twee weken eerder wegga dan gepland. Dat is wel echt balen zeg! Als ik dat had geweten had ik misschien toch nog mijn tijd afgemaakt. Best raar ook, want het is in goed overleg gegaan en de organisatie heeft verder niets te maken met mijn vertrekdatum. Nou ja, het zij zo. Morgen ben ik weer lekker thuis en dat is ook wat waard! :)

Vandaag staat me nog echte Spaanse tiramisu te wachten. Ana beweert betere tiramisu te maken dan dat in Italië gemaakt wordt en moest dat uiteraard bewijzen toen ik aangaf dat ik daar een tikkeltje sceptisch over was. Ik ben heel benieuwd! Verder ga ik mijn cadeautjes aan de kinderen geven en een ultieme poging doen de laatste spullen in mijn uitpuilende koffer te proppen. Het zal me lukken!

De kinderen zijn trouwens echt heel lief. Irene roept regelmatig dat ik niet weg mag, Fabian beaamt dat en Ainhoa is heel gehoorzaam, zegt constant 'gracias' en geeft me geregeld een knuffel. En dat terwijl het haar denk ik het langst koste me te accepteren. Jongens, ik ga straks nog huilen als ik wegga...

Misschien dat ik nog een laatste afsluitende blog schrijf als ik weer veilig in mijn hometown zit, maar anders: bedankt dat jullie meegelezen hebben en ga vooral eens op bezoek in Spanje! :D

Adiós y abrazos,

Mariëlle