Queridos todos,

al weer ruim twee weken woon ik in Spanje. Het leek me zo onderhand wel weer eens tijd jullie bij te praten over de afgelopen tijd.

Om maar te beginnen bij vorige week zaterdag. Zoals jullie je misschien herinneren zou ik Madrid gaan bekijken met een andere au pair. Nou, ik kan verheugd meedelen dat het Madrileense metrosysteem eenvoudig te doorgronden is en dat Spaanse mannen aardiger zijn dan Spaanse meisjes. Ik vrees alleen dat mijn kennis van Madrid die dag niet veel groter werd dan dat. Ana en ik hebben er ongeveer anderhalf uur over gedaan om het complex waar de gastfamilie van Alina woont te vinden. We waren dus een uur later dan was afgesproken. Op een vrij pijnlijke manier kwam ik vervolgens achter het falen van mijn mobiel, toen ik na twee smsjes geen reactie kreeg en uiteindelijk na drie kwartier in de wind en regen verkleumen voor het chique woonblok inclusief bewaking maar besloot terug te gaan naar Villanueva. Alleen naar de rondleiding gaan was helaas al geen optie meer, daar was het te laat voor. Dus ik ronddwalen door Madrid op zoek naar de metro. Toen uitvissen hoe het metrosysteem werkte, wat gelukkig meeviel. Ana en Ricardo hadden me uitgelegd bij welk station ik moest zijn voor de bus naar Sevilla la Nueva, de dichtsbijzijnde plaats waar een rechtstreekse bus van en naar Madrid rijdt. Anderhalf uur zitten wachten op de bus, omdat ik aan de verkeerde kant van de weg zat en de bus maar eens in het uur rijdt. Uiteindelijk vroeg ik om hulp aan een meisje van mijn leeftijd dat me vrij onaardig vertelde dat ze het niet wist (in het Spaans) nadat ik al eens was afgesnauwd door een buschauffeur, waarna een heel vriendelijke man van middelbare leeftijd (die ik niet had durven aanspreken; al die verhalen over Spaanse mannen, hè :p) me (in het Engels) vroeg of hij kon helpen. Hij linkte me aan een aardige oude man die met dezelfde bus als ik meemoest. Nou, bijna eind goed al goed. Ware het niet dat ik de bussen hier echt niet begrijp en mijn smsje aan Ricardo met de vraag met op te komen halen natuurlijk niet aankwam, dus dat ik naar Villanueva ben gelopen. Het zou vijf kilometer zijn. Nou, dat geloof ik niet hoor! Jongens, ik heb de blaren nog onder mijn voeten staan! Mijn zaterdag bestond dus uit het heen en terug naar Madrid reizen, tussen 9 uur 's ochtends en 6 uur 's avonds. Ja inderdaad. Au.

Ana en Ricardo waren superlief toen ik terug was en ze het verhaal hoorden. Allemaal gefoeter op die arme Alina. Ja, ze vonden het meisje al niet leuk overkomen! Echt zo'n ouderwetse Amerikaanse! :p

De dag erna heeft Ana me meegenomen om alsnog Madrid te bezichtigen. Dat was heel leuk en gezellig! We hebben het (enorme!) koninklijke paleis, net als elk paleis afgeleid van Versailles, bekeken, de beste tapasbar van Madrid aangedaan, de Calle en Plaza Mayor gezien (hoofstraat en -plein), prachtige handgeburduurde mantilla's en shawls gezien, broodjes inktvisring gegeten, een overdekte markt gezien (waar Ana's familie iets mee te maken had), wijn en een of ander supersterk Madrileens drankje gedronken (van Ricardo mocht Ana me echt niets meer te drinken geven :p) en het oude stadsplein gezien. Ana vertelde dat een van de gebouwen die eraan grenst vroeger de gevangenis was. In de toren werden aristocraten opgesloten die niet voor de koning wilde buigen. Ze nam me mee in een smal steegje ernaast waar een lage deur was in de toren. Wanneer een aristocraat daardoor naar buiten werd geleid, moest hij wel buigen en was alles weer goed!

De rest van de week verliep een beetje als gebruikelijk. De kinderen moesten gewoon naar school en Ricardo naar zijn werk. Ana, die ook studeert, was die week wat vaker thuis. Echt alleen ben ik overigens sowieso weinig, aangezien Ana en Ricardo een schoonmaakster hebben die elke dag in de week langskomt. Het is een vriendelijke Colombiaanse, Monica. Wel grappig hoe ze me in beeldentaal soms dingen probeert duidelijk te maken.

En toen kwam afgelopen weekend. Dat had twee kanten. Ik zal beginnen met de AAAHHH-DIT IS EEN RAMP, IK WIL NAAR HUIS-kant. Een familielid van Ana had haar bruiloft zaterdag in Piedralaves. Nu heeft Ana daar dus een tweede huis. Zodoende reisden we vrijdag af naar de bergen. Het huis was mooi, echt gigantisch groot, prachtig uitzicht aan alle kanten. Zaterdag begon rond een uur of half 10 de ellende. Om 12 uur begon de kerkdienst. In eerste instantie wilde ik mee, maar toen bedacht ik dat ik de natuur ook wel wilde zien en dat ik daar wellicht anders de kans niet meer toe kreeg. Dus ik ging niet mee. Nou, voordat de hele familie aangekleed en wel weg was, was het na twaalven. Ik had rust tot ongeveer half 3 en ben de bergen ingegaan. De natuur is echt verbluffend mooi! Ik heb veel foto's gemaakt en zal er hier ook een paar uploaden. Met moeite kreeg ik mezelf zo ver niet de verslavende neiging om echt helemaal naar de top te gaan te volgen, maar terug te gaan. (deze laatste drie zinnen vormen de hele WOW, HET IS HIER ZO MOOI!-kant) Ricardo kwam al snel de kinderen thuis afzetten, zodat hij en Ana rustig konden feestvieren. Het drama had zijn aanvang. Ainhoa en Fabian luisterden totaal niet, ik was het monster dat ze zo hard mogelijk moesten ontlopen en laten we zeggen dat de substantie poep een grotere rol speelde dan ik graag had gezien. Dolblij, kapotmoe en kwaad was ik toen Ana de kinderen kwam halen rond 8 uur. Ik ben nog even het dorp in geweest, heb lekker een filmpje gekeken en ben gaan slapen. Gisteren gingen we dan 's avonds om half 7 eindelijk terug. Heerlijk, weer internet, kunnen communiceren in het Nederlands! Eén ding is duidelijk: als ik dat niet had, trok ik het hier niet.

Hoewel de kinderen dus niet zo geweldig zijn, blijven Ana en Ricardo wel de beste gastouders die je je maar kunt wensen. Ik mocht niets doen gisteren na mijn zware zaterdag en de kinderen moesten hun excuses maken. Dat hielp de pijn verzachten.

Deze week ga ik maar kijken of ik iets kan ondernemen met de andere au pairs. Dat moet nu toch lukken! Naast Madrid, wil ik ook Navalcarnero gaan bekijken. Volgens Ana is dat een heel mooie Middeleeuwse stad met Romeinse ruïnes. Als ex-gymnasiaste en middeleeuwen-liefhebster klinkt dat natuurlijk als muziek in de oren! Nu nog hopen dat ik iemand meekrijg.

Goed, gezien dit al zo'n lang verhaal is geworden, zal ik de gekke weetjes over Spanje die ik aan het verzamelen ben bewaren voor een keer wanneer ik iets minder stof heb :p.

Bedankt voor het lezen allemaal!

Heel veel liefs uit Spanje,

Mariëlle